Andskotans bévítans óheppni er þetta alltaf hreint. Nú er ég orðin veik. Komin með einhverjar leiðinda kvefpest og þarf að liggja í rúminu þegar ég gæti verið að elta illa upplýsta erlenda fréttamenn uppi eða bara spókað mig í góða veðrinu. Eins og það væri ekki nóg er enginn karlmaður tiltækur þessa stundina til að hjúkra mér yfir erfiðasta hjallann sem væri nú lágmark. Kettirnir virðast hræddir við hnerrana og hafa ekki látið sjá sig í tvo daga.
Til allrar hamingju hef ég Ísfólkið til að stytta mér stundir. Alveg var ég búin að gleyma hversu hreint ágætar þessar bækur voru. Og að hugsa sér að mikið af þessu hafi í raun gerst! Það er ljóst að við Margit erum tvíburasálir - ég er einnig gjörn á að flétta mína eigin upplifun inn í skáldskap minn. Það gerir hann svo miklu meira lifandi.
Ja hérna - svona tölvupár kemur af stað þessum líka ekki litla svima. Hvar er nú aftur rúmið?

Síðan ég fór að dvelja langdvölum á friendster, eignast þar ótal yndislega vini hef ég lítinn tíma haft til að tjá mig hérna. Þar að auki fékk ég vinnu sem fréttaritari New York Times í Reykjavík. Eyddi mörgum tímum í einhverjum helvítis hvalaskoðunarbát um daginn, innan um ælandi erlenda fréttamenn. Greinilegt að þessar kveifar hafa aldrei migið í saltan sjó! Endaði á því að við þurftum að snúa í land án þess að sjá nokkurn hval skotinn. Þið getið ímyndað ykkur bræði mína þegar þeir skutu svo hrefnu nokkrum tímum seinna. En þið getið svosem lesið allt um það í NYT fljótlega býst ég við. Þeir hafa enn ekki birt pistilinn minn um vanhæfni útlenskra fréttamanna og vænlegt atgervi íslenskra hvalveiðimanna. Hlýtur að koma á morgun.