Ég var að fá boðsmiða á þorrablót í kvöld og þar sem mér sýnist að ég verði ekki í leiðinlegum félagsskap er ég þegar farin að skipuleggja í hverju ég ætla að vera. Þetta verður sérdeilis kærkomin tilbreyting frá frænkum mínum og bænastundum þeirra þar sem fastur liðir virðast vera fyrirbænir gegn alkahólisma og lauslæti. Hið síðara hefur verið títtnefnt hér á heimilinu eftir stefnumótið fræga við Hemma, en í kjölfar þess neyddist ég til að skipta um símanúmer. Svo virðist sem maðurinn sá sé ekki alveg jafn saklaus og hann virtist við fyrstu sýn, en polaroidmyndirnar sem hann sendi mér í pósti daginn eftir sýndu að ég hef gert mun fleira á þessu stefnumóti en ég kæri mig um að muna! Sem betur fer verður samkvæmið í kvöld aðeins fyrir boðsgesti svo þar ætti ég að fá langþráð næði í góðra manna hópi.

Það er mánudagsmorgun! Hvernig gerðist það? Það síðasta sem ég man eftir er að hringja dyrabjöllunni heima hjá Hemma. Næst veit ég af mér þar sem ég vakna fyrir klukkutíma síðan í rúminu mínu! Ég er ennþá í fötunum sem ég fór út í á laugardagskvöldið og á náttborðinu við hliðina á rúminu liggja gleraugun mín; snyrtilega frágengin nema hvað þau eru mölbrotin. Eins og einhver hafi keyrt yfir þau. Systurnar segjast ekkert hafa séð til mín frá því á laugardaginn. Litlir hlutir gefa mér vísbendingar; brotnu gleraugun, hreint hár (ég hef nýlega farið í sturtu), ég er með stimpil á vinstri upphandlegg þar sem á stendur Tollstjórinn í Reykjavík og í veski mínu fann ég upptrekkta nunnu sem ég kannast ekkert við. Ég þarf að hugsa aðeins málið og reyna að raða bútunum saman.